Okulum Ne Kadar Kötü? (küfür içeren kısım kaldırılmıştır. Bundan sonra gerçek başlık : "Hocalarım Ne Kadar Kötü?"dür.)

 Bu kadar uzun bir yazıyı okumanıza gerek yok aslında. Ben kısaca söyleyeyim bu okulda neyi öğrendiğimi : Benden daha erken doğdu diye, benden daha erken okudu diye, o koca göbekli yaşlı Profesörlere hakkettiği kadar saygı göstermeyi öğrendim. Ne fazla , ne eksik.


  Öncelikle böyle kötü bir başlık için okuyan bir kaç kişiden çok özür dilerim. Normalde küfür eden biri değilim, kolay kolay ağzıma almam. Ama bir küfürü başlık yapıyorsam eğer , hayatımda bir şeyler ters gitmiştir demek ki.
  Hayatımdaki en büyük şey ne peki? Okul. Okuldaki en büyük şey? Sınavlar ve bütünlemeler. Nerden başlasam bilmiyorum. Uğradığım haksızlığı, elimden çalınan emeği, hangi ibnelerin benden ve arkadaşlarımdan neler çaldığını nasıl anlatabilirim? Nasıl geçirebilirim buraya... Çaresizliğimi nasıl yazabilirim, şu tuşlar inan ki sevgili okur, yetmiyor anlatmaya. Nerden başlasam, bakın öncelikle şundan başlayalım.
 1-) Final  - Sözlümüz. Korkulan bir hoca geldi. Alayımızı bıraktı. Belki de biz kaldık, ama düşük notların yoğunluğu çarpıcıydı. Bunu sindirdik arkadaşlarımla. Sesimiz çok çıkmadı. Çalışırız dedik, şanssızız dedik. Üzüldik, belki biraz gözyaşı... Ama sonra...
 2-) Bütünleme - Teorikten herkes alabildiği kadar iyi aldı. Yüzler gülüyordu. Hepimiz olmadığı kadar mutlu ve de umutluyduk. Çalışmanın karşılığını gördük, not kağıdında. Ben 70 aldım. Kısacası herkes mutlu olduğu nota kısmen de olsa ulaştır. Sözlüde yapılacak edepsizliğe, terbiyesizliğe hazır değildik.
 3-) Sözlüye girdik ve çıktık. Fehmi Hoca'dan sonra , şeker gibi geldi hocalar. Karşılıklı sohbet gibi geçti. Herkes bir şeyler bekliyordu. Eminim kimse 50'nin altında not beklemiyordu. Kaç aldık biliyor musun sevgili okur? 30. Hayır sadece ben değil, 11 kişi 30 aldı. Herkes. Herkes aynı derecede kötüymüş demek ki. Yapacak bir şey yokmuş.

  3. maddeyi sindirebilecek bir insan tanıyor musun sen sevgili okur? Biz bu kadar aptal öğrenciler miyiz, teorikten 70 almışız, 60 almışız, sözlüden bize edepsizce ve ahlaksızca 30 veriliyor. Sindirilemeyen ne biliyor musun? Düşük almak değil , kesinlikle hayır. Herkes hakkettiği notu aşağı yukarı bilir. Düşük beklediğin sınavdan düşük gelir, üzülmezsin. Ama kimse 30 beklemiyordu. Kim sözlüden çıkarken 30 bekler ki? Ben 60 bekliyordum. Belki 80 gelir de , CB gelir diye de tatlı hayallerle de kendimi avutuyordum. Bu layık görüldü bize, 30. Sizin siktiriboktan professör dediğiniz yürüyen egoların öğretemediğini, sizin siktiriboktan beş para etmez dahiliye kitabından öğrenemeye çalıştık. Derse gelmedik belki, bizim suçumuz. Ama 30 alacak kadar az çalışmadık biz. 8 gün, ağır depresyon altında, nasıl geçtiğini anlamadığım stresli saatler altında ezilen bünyem ile nasıl çalıştığımı bir ben bilirim. Durumu benden çok daha kritik olan arkadaşlarım vardı. Onların nasıl çalıştığını bilmiyorum.

  Ve en önemli kısım. Ben geçtim. Ortalamamın ağzına eden bir notla geçtim. Gerçekten Allah'ın büyük bir lütfu. Ama arkadaşlarım... Benim üzüntüm kendime değil o kadar. Gözde'nin gözünde gördüğüm o doluluk, Seda'nın yüzündeki endişe, yeis, Alper'in yüzündeki anlamsız bakış, Arzu'nun 49,2 ile kalması, Didem'in yüzü, Erdem'deki şaşkınlık... Ben kaldıramıyorum bunları. Yüzümüze gülen o ibnenin sırıtışının altında, benim arkadaşlarımın çalınan emeği, çalınan zamanı var. Bu benim çok ağırıma gidiyor. Oradaki hiç kimse , HİÇ KİMSE bu notu hakedemezdi, eminim ki kimse de haketmedi. Bunun üstüne daha da ağır olanı ne peki biliyor musun okur, elinden hiçbir şey gelmiyor. Kimsenin elinden bir şey gelmiyor. 3. Sınıf koordinatörü (kendisine ciddi şekilde saygı duyarım) "Demek ki haketmişsiniz" dedi bize. Kayışlarım koptu benim o anda, herkesin üzüntüsünü gördüm o an. Adaletsizlik gözümüzün önünde vuku buluyordu, kurban da bizdik. Sistem kurbanı ha, ne dersin?
 
  Zaten daha fazla dinleyemedim hocayı, çıktım ben de dışarı. Annemi aradım, hüngür hüngür ağladım. Sokak ortasında , öylesine. Çok tutarım kendimi oysa ki bu konuda. Haksızlığı sindirdim, her gözyaşıyla rahatlamadım belki ama, annemin sesi rahatlattı beni. Sonra da babamınki. Hepimiz haksızlığa uğrarız dediler bana. Doğru, ama ben yakayı sıyırdım. Ya dostlarım?

  Son olarak, 2,5 senedir bu okulu ve hocaları büyük bir inatla sevmeye çalıştım. Bin bir türlü saçmalık başımıza gelse de , hep "Okulumdur öğrenciyi düşünür, candır." dedim. Duygusallık yapmıyorum burda, okulumu seviyorum. En azından seviyordum. Artık değil. Artık hiçbir hocayı da sevmeyeceğim, iki güler yüze kanmayacağım bebeler gibi. Kimsenin bizi düşündüğü yok, niye uğraşayım Polyanna olmak için. Bu okula gelmeyin. Cerrahpaşa'ya gidin, Marmara'ya gidin, Bursa'ya gidin, Kocaeli'ne gidin, Konya'ya gidin. Bu okula gelip de 600 kişi merdivenlerde ders işlemeyin, laboratuvarda sıkışmayın, uygulama derslerinde sıkışmayın, o kadar çalışmayın bu okula gelmek için çünkü benim okulum siktiriboktan.

  Daha demin çok sevdiğim birine mesaj atarken anladım ve ona da yazdım : "Daha önce hiç nefret hissetmemişim meğersem.". Şimdi daha da yoğun hissediyorum. Herkese iyi geceler ve küfürler için çok çok özür dilerim.

  (Yazıyı ikinci kez okumadım, belki bir daha da okumayacağım. Hatalarımı mazur görün lütfen. O hayır, ben bazı hataları mazur görmeyeceğim. Bana bu kötülüğü yapanların annesinin babasının çocuğunun ölmesini falan isteyeceğim.)

-Yıllar sonrasından düzenleme : Kötü okul yoktur, kötü niyetli hocalar vardır.