İlginç bir şekilde vardın. Ama emindim öldüğüne. O kadar emindim ki. Sen ölmüştün. Gömmüştüm seni, gömmüştük. Üzerine toprak atmıştım. Gözyaşımla sulamıştım hatta. Herkes bir kaç damla ile sulamıştı belki de. Bilmiyorum. Hatırlamıyorum. Ama vardın işte. Görmedim seni, duymadım da. Ama varlığını hissettim bir şekilde. İntihar ettin. Öldün. Ama şimdi hayattaydın işte. Öyle olduğunu biliyordum. Nasıl sevindim biliyor musun? Mutlu oldum. Sen gittikten sonra sadece 1 kez yaşadım mutlu olmayı ruhen. Ama ne önemi var ki? Ben hastaneye gidiyordum işte, senin var olduğunu biliyordum. Eve döndüğümde, var olduğunu biliyordum. Hep garip geldi. Ama alıştım. Ne kadar sürdü bilmiyorum. Ama sonrasında kendimden korktum. Bir şey mi var bende diye. Çalıştığım eski serviste kıdemli bir asistan vardı. Konuşup bilgi paylaşacaktım onunla. Konuşamadım ama. Tam konuşacakken birden kalabalık sardı etrafımızı. Paylaşamadım.
  Gerçeği ne zaman tekrar hatırladım biliyor musun? Zihnim kendi dünyasından sıyrıldığında; sabah uyandığımda... Tıpkı öldüğün günkü gibi, varlığın ve yokluğun arasında sadece bir an vardı. Bir an önce vardın, sonrakinde yok. Ben uyurken vardın, uyandığımda yok. Sen varken ölüm yoktu, sen yokken ölüm var.  Kaç dakika tavana baktım bilmiyorum. Sonra kalkıp işe gittim. Ölümünün bilmem kaçıncı yıldönümünde senin o kurtarılebilecek gencecik canını düşündüm. Senden yaşlı olmanın getirdiği ağırlığı hissettim. Zamanla senden daha yaşlı olacak kız kardeşinin ağırlığını düşünemedim bile.
  Mutsuz olmak mı daha kötü, mutsuz ölmek mi, hiç bilemedim sen gittikten sonra.
  Gölgen gitti, ışığın kaldı canım arkadaşım benim