Dun etik dersimizin onemli bir kismini olusturdu : ölüm. Derste o kadar cok gecti ki kelimenin kendisi, bir noktadan sonra bunaldim. Ama derste ilerledikce, yasiyor ve nefes aliyor olmanin verdigi keyif de artti. Sukur de keza. Hep sunu dusunmusumdur,'her gun belli bir sure ölümü dusunursek eger, hayatyan aldigimiz keyif kat be kat artar. Dertlerimiz gercekten kucuk gozukur gozumuze. Ama kim ne kadar basarabilir bunu bilinmez. Ne demis Peygamber: Onune iki tas at, sana yakin olan ecelin, sana uzak olan emelindir. Tam aynisi olmasa da , buna benzer bir seydi.
Bir de nerede okumustum hatirlamiyorum (Nokia yardim et Nokia): Aslinda ölümden korkmaya ne gerek var ki? Sen varken ölüm yok, ölüm varken sen yoksun.

posted from Bloggeroid