Bazı şarkılar var; duyduğum anda, kendimi kertenkele kuyruğu gibi hissetmeme sebep oluyor. O şarkı gövde olur, ben de kuyruk. O şarkı önden gidiyor, ben de arkasından. Aylarca onu takip ediyorum, sonra da "HOP" diye atıyor beni gövde. Kuyruk halimle kalıyorum ortada. Ama, kuyruk olarak , gövdeye kızamıyorum.
  Hiç düşünmeden ve düzeltmeden bir şarkıyı ne kadar sevdiğimi yazmak istedim ve yukarıdaki paragraf oluştu. Allah affetsin. Muse'dan gelsin : Blackout. (http://fizy.com/#s/20jry7). Ruhumun her parçasını alıyor sanki bu dosya parçası. Olmamalı, bu kadar güzel müzüğü olan bir parça olmamalı! Bir odunu bile aşık yapar bu.